Umiejętnością, dzięki której osoba niewidoma uzyskuje poczucie niezależności, jest dobra orientacja w przestrzeni i samodzielne bezpieczne poruszanie się. Orientacja przestrzenna to sprawność jednostki w zakresie poznawania swego otoczenia, zachodzących w nim stosunków przestrzennych i czasowych oraz określania własnego położenia w stosunku do otaczających przedmiotów. Zasadniczą rolę odgrywają tu procesy poznawcze, wykorzystywanie posiadanych zmysłów, zasób pojęć, znajomość schematu ciała, wyobraźnia przestrzenna, wiedza o otoczeniu, operowanie relacjami odległości i czasu itp.

Osoby niewidome dla bezpiecznego poruszania się wykorzystują kilka technik. Jedną z nich jest samodzielnie poruszanie się z białą, długą laską, którą niewidomy trzyma przed sobą badając podłoże i wykrywając przeszkody. Tylko opanowanie prawidłowych technik poruszania się z  białą laską, które wymaga długiego treningu pod okiem nauczyciela orientacji przestrzennej, pozwala na bezpieczne i samodzielne poruszanie się osoby z uszkodzeniem wzroku.

Drugi sposób bezpiecznego poruszania się osób niewidomych to korzystanie z pomocy widzącego przewodnika lub z psa przewodnika. Osoba niewidoma poruszając się z widzącym przewodnikiem trzyma prawą ręką lewe ramię przewodnika lub lewą ręką prawe ramię przewodnika. Osoba niewidoma chwyta przewodnika nad łokciem w taki sposób, że kciuk znajduje się na zewnątrz, pozostałe palce wewnątrz ramienia przewodnika. Chwyt ten umożliwia odczytywanie informacji z ramienia przewodnika i powinien być dostatecznie silny, aby zapewnić stały kontakt, ale nie powinien być niewygodny dla żadnej ze stron. Ręka przewodnika, za którą chwyta osoba z dysfunkcją wzroku, może być zgięta w łokciu lub wyprostowana (wzdłuż tułowia).

 

Źródło: portal adaptacje.uw.edu.pl red. przez p. dr Małgorzatę Paplińską