Istnieje wiele sposobów rozumienia i definiowania niepełnosprawności.

Dotyczy to zarówno poszczególnych osób jak i instytucji społecznych oraz Państw i organizacji międzynarodowych.

Sposób definiowania niepełnosprawności jest szczególnie ważny w przypadku tych struktur, które kształtują w oparciu o niego modele polityk społecznych realizowanych wobec osób z niepełnosprawnościami.

Analizując zmiany w myśleniu w okresie ostatnich kilkudziesięciu lat, można zauważyć wyraźne odejście od spostrzegania niesprawności w kategoriach medycznych i przesunięcie punktu ciężkości w kierunku społecznych konsekwencji tego zjawiska. Dominujące przez wiele dziesięcioleci podejście widziało w osobie z niepełnosprawnością głównie braki i dysfunkcje wymagające leczenia i wsparcia – najczęściej o charakterze charytatywnym i rehabilitacyjno-leczniczym. Odbierało ono o.n. prawo do samostanowienia i autonomii. Mimo następujących zmian, podejście to nadal zauważalne jest w myśleniu potocznym oraz niekiedy w instytucjonalnym, prowadząc częstokroć do pojawiania się mechanizmów wyłączających osoby z niepełnosprawnościami z życia społecznego.

Jednak dzięki zaangażowaniu samych osób z niepełnosprawnościami oraz tworzonych przez nie organizacji następuje wspomniana wyżej zmiana, której istotą jest dostrzeganie w osobie z niepełnosprawnością przede wszystkim obywatela, któremu przynależą wszystkie prawa obywatelskie, w szczególności zaś prawo do samostanowienia i autonomii. W tym podejściu osoba z niepełnosprawnością staje się niezależnym aktorem na scenie życia społecznego, posiadając te same prawa obywatelskie co osoby pełnosprawne, podlegając także tym samym społecznym obowiązkom. Przestaje być biorcą świadczeń i obiektem działań charytatywnych, stając się pełnoprawnym uczestnikiem życia społecznego!

Ten właśnie sposób myślenia osadzony w modelu społecznym, w ujęciu definicji niepełnosprawności zapisanej w Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych towarzyszy wszelkim rozwiązaniom dotyczącym wsparcia na Uniwersytecie Warszawskim.